بایگانی‌های ط - صفحه ۲۸ از ۳۳

ط معین

(طَ) (ص نسب.) طنبور زن، نوازندة طنبور.

ط معین

(طُ) ۱- (مص ل.) گرد چیزی گشتن.۲- (اِمص.) گردش، گشت.

ط معین

(طَ) (ص.)۱- اخته، خایه کشیده.۲- خواجه سرا.

ط معین

(طُ) ۱- (مص ل.) فرمان بردن.۲- (اِمص.) فرمانبرداری.

ط معین

(طَ رِ) (ص. اِ.)۱- جِ طارف.۲- چشم‌ها.۳- خیمه‌ها و خرگاه‌های دامن واک...

ط معین

(ص مر.) بی اندیشه و بدون تعقل به آموختن یا از بر کردن مطالب اکتفا کردن...

ط معین

(طَ حِ) (اِ.) جِ طاحنه ؛ دندان‌های آسیا.

ط معین

(مَ) (ص مر.) کنایه از: خوش سخن، فصیح.

ط معین

(اِ.) ضیافت، جشن.

ط معین

(خَ) (ص مر.) کنایه از: جوانی که تازه مو بر صورتش روییده.

سایدبار