بایگانی‌های ف - صفحه ۸۶ از ۱۱۱

ف معین

(فَ قْ) (اِمص.)تهیدستی، تنگدستی.

ف معین

(فِ یِّ) (ص نسب.) مؤنث فعلی.

ف معین

(فَ لّ) (ص.) کشاورز، برزگر.

ف معین

(فِ یا فُ) ۱- (مص م.) گم کردن، از دست دادن.۲- (مص ل.) گم شدن.

ف معین

(فِ عْ) ۱- (ص نسب.) منسوب به فعل.۲- (ق.) کنونی، مربوط به حال.

ف معین

(فَ یا فُ تِ) (اِ.) نک فراته.

ف معین

(فَ قْ) (مص م.) گم کردن، از دست دادن.

ف معین

(فَ عْ لِ) (حامص.) از فعله عربی ؛ کارگری، مزد بگیری.

ف معین

(~.) (اِ.)۱- دشت بی آب و علف.۲- دشتی که ارتفاعش از دویست تا پنج هزار ...

ف معین

(فَ هَ) (مص ل.)۱- دانا شدن، عالم گشتن.۲- فقیه شدن، فقیه بودن.

سایدبار