مهدی محمدی کارگردان مستند «نیوکمپ» در گفتگو با خبرنگار زردیس درباره این مستند که به تازگی عرضه اینترنتی آن آغاز شده است، گفت: این مستند درباره تعدادی از معتادان است که در کمپی در یکی از روستاهای شهر اراک زندگی می‌کنند. درواقع این کمپ را یکی از اهالی روستا که خودش هم زمانی گرفتار اعتیاد بوده، راه‌اندازی کرده و جالب است که بگویم روشی از ترک مواد مخدر وجود دارد که معتادان آن روش را «ترک خِفتی» نام‌گذاری کرده‌اند. یعنی فرد معتاد را به زور می‌گیرند و به کمپ می‌برند، صاحب این کمپ هم به همین صورت اعتیاد خود را ترک کرده بود.

وی افزود: این فرد در ادامه حال خوبی پیدا می‌کند و تصمیم می‌گیرد خانه‌ای را که در روستا دارد، به کمپ تبدیل کند. با توجه به اینکه دوستانش به او اعتماد داشتند، فضای صمیمانه‌ای بین آنها شکل می‌گیرد و می‌توانند با تأسیس این کمپ با دیگر معتادان همدردی و به ترک آنها کمک کنند. در این فیلم می‌بینیم معتادانی مشغول تماشای بازی ایران و ژاپن هستند به همین دلیل ترکیب کار این کمپ و این مسابقه باعث شد چنین نامی را برای فیلم برگزینیم.

مردم چقدر معتادان را می‌شناسند؟

این کارگردان بیان کرد: نمی‌دانم مردم چقدر معتادان را می‌شناسند اما در یکی سکانس‌ها می‌بینیم که یکی از این گرفتارشدگان می‌گوید فرد معتاد مثل یک قوری شکسته است که حتی اگر بندش هم بزنید باز هم ظاهر شکسته‌ای دارد؛ این حرف او به نظرم تعبیر زیبایی بود. معتادان نه تنها بیمار که دلشکسته و آسیب‌دیده هستند به طوری که حتی خانواده این گرفتارشدگان هم کمترین اعتمادی به آنها ندارند.

مهمترین تمایزی که «نیوکمپ» با دیگر مستندها دارد فضای شاعرانه‌ای است که این اثر دارد. به خاطر دل شکستگی که این گرفتارشدگان دارند چنین حال و هوایی در فیلم وجود دارد. ما می‌دانیم که قطعاً آنها بری از عیب و خطا نیستند ولی نگاه ما کمک می‌کند تا این افراد به زندگی و جامعه برگردند وی ادامه داد: این افراد برای به دست آوردن مواد مخدر به کارهای مختلفی دست می‌زنند بنابراین خیلی سخت است که خانواده و نزدیک‌ترین منسوبانشان به آنها اعتماد و کمکشان کنند. آنها به بن‌بست رسیده و گاهی از شدت گرفتار شدن به جایی می‌رسند که حتی توان تهیه مواد برای خودشان را ندارند اما همین افراد بعد از ترک اعتیاد به روستا کمک می‌کنند به این صورت که افراد روستا برای گذران زندگی از باغ‌های انگور و شیره حاصل از آن استفاده می‌کنند. در مسیر برگزاری یکی از جشنواره‌هایی که سالانه در این روستا برگزار می‌شود مسأله ای ایجاد می‌شود درواقع مسئولان مسیر برگزاری این رویداد را سد می‌کنند اما این بهبودیافتگان با کمک هم، مسیر را هم برای خود و هم دیگران باز می‌کنند و به نحوی حق خودشان را مطالبه می‌کنند.

این کارگردان اظهار کرد: داستان اغلب مستندهایی که با محوریت کمپ‌ها ساخته شده، به این صورت بوده که نشان می‌دهند برخی در پی این هستند که کمک کنند تا فرد، اعتیاد خود را کنار بگذارد در این میان کشمکش و چلنج فرد آسیب دیده با ترک اعتیاد را نشان می‌دهند اما مستند ما حال و هوای معتادان پس از ترک مواد مخدر را نشان می‌دهد و مشکلاتشان را به تصویر می‌کشد. اکثر آنها افرادی ترک کرده هستند و فضای صمیمی بین آنها وجود دارد. مهمترین تمایزی که «نیوکمپ» با دیگر مستندها دارد فضای شاعرانه‌ای است که این اثر دارد. به خاطر دل شکستگی که این گرفتارشدگان دارند چنین حال و هوایی در فیلم وجود دارد. ما می‌دانیم که قطعاً آنها بری از عیب و خطا نیستند ولی نگاه ما کمک می‌کند تا این افراد به زندگی و جامعه برگردند.

محمودی مطرح کرد: ما حدود دوازده سفر به این روستا داشتیم در یکی از سفرها به یکباره با بسته شدن جاده مواجه شدیم، ما دیدیم که این بهبودیافتگان با تلفن در حال قرار گذاشتن با هم برای باز کردن جاده بودند حتی آنها کمک کردند ما هم تصویربرداری کنیم.

بهبودیافتگانی که زخم خورده‌اند

وی گفت: برخی از این بهبودیافتگان به سختی به ما اعتماد می‌کردند چون زخم خورده هستند و بارها نگاه‌های معنادار مردم را دیده‌اند اما تعدادی از آنها هم با ما همکاری خوبی داشتند و بدون هیچ چشم داشتی این کار را کردند.

محمودی در پایان توضیح داد: یکی از این بهبودیافتگان تعریف می‌کرد که دغدغه‌اش کمک به ترک دادن یکی از معتادان بوده است، در این گیر و دار با فردی مواجه می‌شود که خانه را ترک کرده بود. این فرد بهبودیافته با پیگیری‌هایی که داشته، متوجه می‌شود که آن فرد معتاد به کجا رفته بوده، او را به خانه خود می‌برد تا ترکش بدهد، آن فرد معتاد به یکباره از همان خانه فرار می‌کند اما دوباره او را پیدا می‌کنند و در نهایت آن فرد معتاد اقدام به تهدید او با اسلحه می‌کند، اما آن فرد بهبودیافته مقاومت و در نهایت کمک می‌کند تا او ترک کند، به طوری که بعد از رهایی از اعتیاد چند سال بعد، خودش چند کمپ ترک اعتیاد تاسیس می‌کند.