به گزارش خبرنگار زردیس به نقل از مدیسن نت، محققان دریافتند که زندگی در مناطق با آلودگی بیشتر از جمله در مجاورت تخلیه فاضلاب و در مجاورت ترافیک سنگین جاده‌ای، با احتمال بیشتر بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه و احتمال نیاز به تهویه مکانیکی پس از ابتلاء به کووید ۱۹ مرتبط است.

دکتر «آنیتا شلال»، محقق ارشد از بیمارستان هنری فورد در دیترویت تکزاس، در این باره می‌گوید: «نکته اصلی این است که زندگی در یک محله با آلودگی بیشتر یک عامل خطر مستقل برای شدت بیماری کووید ۱۹ است.»

وی در ادامه افزود: «ریه ها در یک حالت تعادل ظریف کار می‌کنند که به راحتی توسط هوای آلوده به خطر می‌افتد. هر چیزی که تعادل را بر هم بزند احتمالاً خطر عفونت‌های ریوی را افزایش می‌دهد و توانایی ریه‌ها را برای از بین بردن چنین عفونت‌هایی کاهش می‌دهد.»

در این مطالعه، تیم تحقیق داده‌هایی را در مورد محل زندگی شرکت کنندگان و همچنین داده‌های آژانس حفاظت از محیط زیست و سایر منابع در مورد سطح محلی آلاینده‌ها از جمله PM۲.۵، ازن و رنگ سرب جمع آوری کرد. آنها از این داده‌ها برای کشف ارتباط بین عوارض کووید ۱۹ و قرار گرفتن در معرض انواع آلاینده‌ها استفاده کردند.

نتایج نشان داد بیماران کووید ۱۹ که در مناطقی با سطح بالاتر PM۲.۵ و رنگ سرب زندگی می‌کردند، در مقایسه با کسانی که در محله‌های آلوده نبودند، بیشتر به تهویه مکانیکی نیاز داشته و در ICU بستری شدند.

در حقیقت، هر افزایش جزئی در تماس طولانی مدت با PM۲.۵ با بیش از سه برابر احتمال نیاز به دستگاه تنفسی تهویه مکانیکی و دو برابر احتمال بستری شدن در ICU همراه بود. تیم تحقیق گزارش داد که در این مورد، افزایش خطر مرگ وجود نداشت.

محققان معتقدند قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا در درازمدت باعث نقص سیستم ایمنی بدن می‌شود که هم منجر به افزایش حساسیت به ویروس‌ها و هم عفونت‌های ویروسی شدیدتر می‌شود.

از سوی دیگر ممکن است ذرات ریز موجود در آلودگی هوا به عنوان ناقل ویروس عمل کرده و باعث گسترش آن شوند.

همچنین محققان بر این باورند استنشاق ریزگردها می‌تواند منجر به التهاب مزمن، کاهش پاسخ ایمنی و کاهش توانایی ریه در بهبود و ترمیم خود شود.