بارزترین ویژگی عکاسی سباستیائو سالگادو، بی‌رنگی‌ است. او پنجاه سال است که رنگ را به عنوان عنصری زیباشناسانه از عکس‌هایش حذف کرده و تا امروز به آن وفادار مانده است. اینکه یک عکاس حاضر شود گستره باز رنگ‌های دنیا را درنظر نگیرد، نشانه‌ اعتمادش به چیزی‌ است ورای آنچه رنگ‌ها به راحتی با آن مقهورمان می‌سازند.

این هنرمند بزرگ شده یک مزرعه در شهر آیمورس در ناحیه شرقی برزیل  و به عکاسی خبری و مستند معروف است. به بیش از صد و بیست کشور جهان سفر کرده و کتاب‌های زیادی به چاپ رسانده است. سباستیائو سالگادو دکترای اقتصاد دارد و می‌گوید، مهم‌ترین اتفاق زندگی‌اش نه سفر‌ها و کارها که آشنایی با همسرش در بیست و شش سالگی بوده است؛ همسری همفکر، همسفر و طراح اغلب کتاب‌هایش.

سالگادو در کتاب «مهاجرت» خود (منتشر شده در سال ۲۰۰۰ و تجدید چاپ شده با تغییراتی در سال ۲۰۱۶)، به خوبی توانست تصاویری دردناک و آخرالزمانی از وضعیتِ برزخی مهاجرانی را به تصویر بکشد که عموماً اواخر قرن بیستم در پی جنگ و ویرانی مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده اند و در وضعیت اسف باری به سر می‌برند.

مجموعه عکسی که در طول شش سال سفر سالگادو و زندگی با مهاجران بیش از ۳۵ کشور، در جاده‌ها، اردوگاه‌ها یا حاشیه‌نشین‌های فقیر شهر‌های بزرگ به ثبت رسیده است؛ از مهاجرت لاتین تباران به آمریکا گرفته تا فرار مردم کوزوو به آلبانی، از روسیه گرفته تا صحرای آفریقا. سالگادو همچنین در سال ۲۰۰۰ نمایشگاهی پرتره از کودکان آواره‌ جهان برای یونیسف برگزار و تصاویر این نمایشگاه را در کتابی جداگانه منتشر کرد.

مهم‌ترین چیزی که سالگادو را از دیگر عکاسان مستند متمایز می‌کند، نگاه کلی‌گرایانه اوست. عناصر عکس‌هایش اغلب همچون دانه‌های تسبیح در رج‌های پراکنده یا منظم جاخوش کرده‌اند. از مهم‌ترین کتاب‌هایش می‌توان به Genesis به معنای اصل و منبع و شروع اشاره کرد. این کتاب راجع به زندگی انسان و حیوان و حیات در کره زمین است؛ حاصل هشت سال سفر به نقاط مختلف دنیا. عکس روی جلدش، دره‌ای پهناور را نشان می‌دهد و عکس پشت جلد، پنجه‌های یک موجود اولیه، چیزی شبیه سوسمار، کوروکودیل یا حتی پنجه‌های دست انسان. موجودی که آشناست، ولی ناآشنا!

فیلم مستندی هم درباره سالگادو به نام The Salt of the Earth ساخته شد که نحوه کار و عکاسی او را نشان می‌دهد. از خانه خودش و زمین پدری‌ او که در آن مقیاسی وسیع از درخت‌کاری کار کرده است. او زمانی گفت: عکاسی از جنگ داخلی روآندا در ۱۹۹۴ و دیدن کشته‌های فراوان آن به بیماری دچارم کرد؛ یک اختلال پُست تراماتیک!وقتی از دکترم کمک خواستم، توصیه کرد که کارم را فعلاً متوقف کنم.»

دیدن کشته‌های فراوان، او را دچار مرگی تدریجی کرده بود. از کتاب‌های مهم دیگرش می‌توان به Gold. Ediz. Illustrata اشاره کرد که تقلا و تلاش کارگران در بزرگ‌ترین معدن طلای جهان در برزیل را نشان می‌دهد. همچنین Sahel: The End of the Road و Migrations که به ترتیب داستان قحطی در سودان و روایت مهاجرت در نقاط مختلف دنیا را به تصویر می‌کشد.

سالگادو بیش از هر عکاس دیگری، زمین رنگارنگ پیرامون ما را به دنیایی یکدست مبدل ساخته است؛ از مناظر طبیعی تا کارگرانی که مورچه‌وار از دامنه کوه‌ها و ساختمان‌ها و معادن بالا می‌روند.

انتهای پیام/