لغات فرهنگ لغت زردیس - صفحه 3191 از 3246

گ معین

(~.) (اِمر.) زمینی که در آن گندم کاشته باشند.

گ معین

(گَ دُ) (اِ.) گیاهی است یک ساله، علفی با ریشة افشان و ساقة میان تهی که...

گ معین

(گُ دُ لَ یا لِ)۱- (ص.) گِرد، مانند گلوله.۲- ریسمان گلوله شده.

گ معین

(گَ نَ یا نِ) (اِمر.) جای سکونت و آسایش جانوران.

گ معین

(گَ) (اِمر.) آب گندیده و بدبوی.

گ معین

(گَ) (ص فا.) هر چیزی که از آن بوی ناخوش آید.

گ معین

(گُ وَ) (ص فا.) پهلوان، شجاع.

گ معین

(~.) (اِ.) (قالی بافی) کله، گره.

گ معین

(گَ نِ) (اِ.) خزانه، جای نگه داری زر و سیم.

گ معین

(گُ دَ) (مص ل.) جا شدن، جا گرفتن.