لغات فرهنگ لغت زردیس - صفحه 3199 از 3246

گ معین

(گُ) (حامص.) لکنت و گرفتگی زبان.

گ معین

(گُ گُ) (ص.) کسی که زبانش هنگام حرف زدن می‌گیرد.

گ معین

(گَ گَ) (اِ.) شوخی، مزاح، مسخرگی.

گ معین

(گُ) (اِ.) ماری که تازه پوست افکنده باشد.

گ معین

(گُ. شُ دَ) (مص ل.) لال شدن.

گ معین

(~.) (اِ.) = کنگ: امرد قوی جثه.

گ معین

(گِ نُ) (ص.) = گنوسی: پیرو فرقة گنوسی.

گ معین

(گَ نِ گَ نِ) (اِ.) درختی است با برگ‌های درشت و گل‌های ریز سفید یا سر...

گ معین

(گُ نَ) (اِ.) مخفف گناه.

گ معین

(ش) (اِ.) علمی که موضوع آن تحقیق دربارة گیاهان و رستنی هاست.