بایگانی‌های زبان - صفحه ۳۱۹۷ از ۳۲۴۰

گ معین

(ش) (اِ.) علمی که موضوع آن تحقیق دربارة گیاهان و رستنی هاست.

گ معین

(ق.) قید شک و تردید. به معنی گویا، پنداری.

گ معین

(گَ یا گُ) (اِمر.) گودالی که چندان عمیق نباشد و ته آن را بتوان دید، حف...

گ معین

(رِ) (اِمر.) = گوشوار:۱- زینتی که زنان در گوش آویزند.۲- آن است که بر د...

گ معین

(تَ) (ص مر.) (عا.) بداخلاق، بدمعاشرت.

گ معین

(بِ دَ) (ص مر.) منتظر، انتظارکش.

گ معین

(اِ.) هر رستنی که از زمین بروید.

گ معین

(یَ دِ) (حامص.)۱- سخن گویی، نطق.۲- خوانندگی (آواز)، قوالی.

گ معین

(~.) (ص نسب.) منسوب به گوهر.۱- دارای گوهر.۲- مزین به جواهر.

گ معین

(~.) (اِفا.) خلوت نشین، زاهد.

سایدبار