بایگانی‌های فارسی - صفحه ۳۱۸۳ از ۳۲۴۰

گ معین

(گَ جِ اَ) (اِمر.) نام گنج چهارم از گنج‌های خسرو پرویز که آن را از افر...

گ معین

(~. مِ) (اِمر.) ورقه‌ای که در آن نشانی گنج پنهان شده نوشته شده باشد.

گ معین

(~.) (اِ.) خر دم بریده.

گ معین

(گُ دِ) (حامص.) (عا.) گزافه - گویی، لاف و گزاف.

گ معین

(~.) (اِ.) (قالی بافی) کله، گره.

گ معین

(گَ دَ یا دِ) (ص مر.) پیر، سالخورده و فرتوت.

گ معین

(گَ نِ) (اِ.) خزانه، جای نگه داری زر و سیم.

گ معین

(~. پَ) (ص فا.) (عا.) کسی که سخنانی بیشتر از فهم خود می‌زند.

گ معین

(گُ دَ) (مص ل.) جا شدن، جا گرفتن.

گ معین

(~. بَ) (ص مر.) (عا.) دارای هیکل درشت، گردن کلفت.

سایدبار