بایگانی‌های گ - صفحه ۷۷ از ۸۸

گ معین

(گَ) (ص.) پاکار، پیشکار.

گ معین

(گُ هَ) (اِ.)۱- از سنگ‌های قیمتی.۲- اصل، نژاد.۳- ذات، سرشت.

گ معین

(~. زَ دَ) (مص ل.) (عا.) طعنه و کنایه زدن.

گ معین

(گِ رِ تَ)(مص م.)(عا.)۱- گوش دادن، توجه کردن. ۲- پند کسی را پذیرفتن....

گ معین

(گَ)۱- (اِمر.) ضرطة بد بو.۲- کنایه از: سخنان لاف و گزاف و هرزه.

گ معین

(گَ) (اِ.)۱- چینه دان مرغ.۲- حوصله.

گ معین

(ص فا.) گوینده، سخن گو.

گ معین

(گُ وِ) (اِ.) تکه چوبی که هنگام شکافتن کُنده آن را در شکاف ایجاد شده م...

گ معین

(~.) (ص مر.)۱- سخن همراه با طعنه و کنایه.۲- زاویه دار.

گ معین

(کِ دَ) (مص ل.) کنایه از: توجه نکردن، اهمیت ندادن.

سایدبار